ଗୋଡ଼୍ ଆରୁ ମୁଡ଼୍‌

• ଏକ ସମ୍ବଲପୁରୀ କବିତା ଓ ତାହାର ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାନ୍ତର।

ମାଏଟ୍ ଉପ୍‌ରେଁ ପାଦ୍ ଥିସି ବଲି
ମୁଡ଼୍ ପାର୍‌ସୁଁ ଟେକି
ପାଦ୍ ସଁଭ୍‌ଲାଲେଁ କେତେ କାଣା ହେସି
ସଭେ ପାର୍‌ସନ୍ ଦେଖି
ପାଦ୍‌କେ ଢାପି ଲୁକେଇ ରଖ୍‌ସୁଁ
ଦେଖଉଥିସୁଁ ମୁହୁଁ
ଇଥିର୍ ଲାଗି ତ ନୁହେଶୁଖେ କେଭେଁ
ମୁନୁଷ୍ ଆଖି’ନୁ ଲୁହୁ
ଯେନ୍ ଦୁଇ ଗୋଡ଼୍ ଗୁଟା ଦିହିକେ
ହର୍‌ଘଡ଼ି ଥିସନ୍ ବୁହି
ସବୁ ଅପମାନ୍ ସହିକରି ଭିଲ୍‌
ସାଂଗେ ଥିସନ୍ ରହି
ଗୋଡ଼୍ ଦୁଇଟାକେ ଚଂଚଲ୍ କରି
ମୁଡ଼୍‌କେ ରଖ୍‌ଲେଁ ଥିର୍‌
ହାତ୍ ଲଗେଇ ବୁତା କରୁଥିଲେଁ
ବନ୍‌ମା କର୍ମବୀର୍‌
ମୁଡ଼୍‌କେ ଏତ୍‌କେଁ ଆଏତେଁ ରଖ୍‌ଲେଁ
ଟୁଁଡ଼୍ ନାଇଁକହେ କଥା
ସାରା ପୁର୍‌ଥୀ ବୁଲି ଆଏଲେଁ ଭିଲ୍‌
ଗୋଡ଼୍ ନାଇଁହୁଏ ଅଥା

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାନ୍ତର:

ଗୋଡ଼ ଓ ମୁଂଡ

ଗୋଡ଼ ଓ ମୁଂଡ
ମାଟି ଉପରେ ପାଦ ଥାଏ ବୋଲି
ପାରୁଛୁଁ ମୁଂଡ ଟେକି
ପାଦ୍ ସଂଭାଳିଲେ କେତେ କ’ଣ ହୁଏ
ସଭିଏଁ ପାରଂତି ଦେଖି।
ପାଦକୁ ଘୋଡ଼ାଇ, ଲୁଚାଇ ରଖୁଁ
ଦେଖାଉଥାଉଁ ମୁହଁ
ସେଇଥି ପାଇଁ ତ ଶୁଖେନି କେବେ
ମଣିଷ ଆଖିର ଲୁହ।
ଯେଉଁ ଦୁଇ ଗୋଡ଼ ଗୋଟା ଦେହକୁ
ସର୍ବଦା ଥାଆଂତି ବୋହି
ସବୁ ଅପମାନ ସହି ନେଇ ସୁଦ୍ଧା
ସାଂଗରେ ଥାଆଂତି ରହି।
ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟିକୁ ଚଂଚଳ କରି
ମୁଂଡକୁ ରଖିଲେ ସ୍ଥିର
ହାତ ଲଗାଇ କାମ କରୁଥିଲେ
ବନିବା କର୍ମବୀର।
ମୁଂଡକୁ ଏଣିକି ଆୟତ୍ତ କଲେ
ତୁଂଡ କହିବନି କଥା
ସାରା ପୃଥିବୀ ବୁଲି ଆସିଲେ ବି
ଗୋଡ଼ ପାଇବନି ବଥା।