ଭ୍ରାନ୍ତ୍ୟାପହ୍ନୁତି *

ସାହିତ୍ୟିକ ହେଉଛି, ଭାବ ଓ ଶବ୍ଦବୋଧର ମହାସମୁଦ୍ରରେ ପହଁରୁଥିବା ମଣିଷଟିଏ।

ଭାଗବତ ପୃଷ୍ଠାରେ ଅତିବଡ଼ୀ ଲେଖିଛନ୍ତି;
“ଯାହା ମିଳିବ ଅକସ୍ମାତେ। ଆନନ୍ଦେ ସମର୍ପିବ ମୋତେ।”
ଏଇ ଦୁଇପଦର ଓଲଟଜପ ଚାଲିଛି ଏବେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ଜଗତରେ। ଏଠି ଅପାଣ୍ଡୁକଙ୍କ ନାହିଁ ନ ଥିବା ଗହଳ। ପଦିଏ ଶିଖିଥିବେ କି ନାହିଁ ଖଣ୍ଡିଉଡ଼ାରେ ହିଁ ଆକାଶ ଲଂଘିବାକୁ ତିଆର। ଏଣୁ ତ ଯାହା ପଦେଅଧେ ମନକୁ ଆସିଲା ସେଥିରେ ଦେଖାଦେଖି, ଶିଖାଶିଖି, ଶୁଣାଶୁଣି, ପ୍ରଭୃତିର ବୋଧକୁ ନେଇ ପାଠକଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି ପ୍ରାୟାଧିକ ଲେଖକଗଣ। ଏମାନଙ୍କର ଏଇ ଅଯାଚିତ ସମର୍ପଣରେ ଏବେ ଖବରକାଗଜ, ଦୂରଦର୍ଶନ, ପୁସ୍ତକମେଳା, ସାହିତ୍ୟମଞ୍ଚ ସବୁ ଭର୍ତ୍ତି।
ଏବେ ଅଭିଲାଭିଲାଙ୍କ ଆଲୋଚନାରେ ସାହିତ୍ୟ ଆସର ଓ ଖଟି ମଧ୍ୟ ଈଷଦୁଷ୍ଣ। ଅଧିକାଂଶ ଲେଖକ, ପାଠକ, ସମୀକ୍ଷକ ଓ ପ୍ରକାଶକ କେବଳ ପରୋକ୍ଷରେ ହିଁ ସାହିତ୍ୟର ଦୁଷ୍ଟବ୍ରଣଙ୍କ ଉପରେ ବିଷୋଦ୍‌ଗାର କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। ସଂଶୟରେ ଏହି ପରିଭାଷାରେ ପ୍ରକୃତ ଦୋଷୀର ନାମୋଚ୍ଚାରଣ ହିଁ ହୁଏ ନାହିଁ। ଅମୁକ ଲୋକ ବାଜେ ଲେଖୁଛି, ସମୁକ ଲୋକ ଅର୍ଥବଳରେ ବାଜେ ବହିଟିଏ ଛପେଇ ଦେଲା, ଢମୁକ ଲୋକ ହାତଗୁଞ୍ଜା ଦେଇ ସମ୍ମାନଟିଏ ହାତେଇ ନେଲା, ଆଉ ସମୁକ ଲୋକ ଆପଣା ଉପାଧି ପାଇଁ ବାଟ ତିଆରୁଛି, ପ୍ରଭୃତି। ଏଇ ସବୁ ଅଜ୍ଞାତବ୍ ସରଳ ପାଠକ ପାଇଁ। ଏଣୁ ସେଇ ବିଚରା ଏବେ ଆଣ୍ଡ୍ରଏଡ୍‌ଟିଏ ନେଇ ବୁଲୁଛି ସାହିତ୍ୟ ମେଳା ଓ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ। କେତେବେଳେ ନାମକରା ଲେଖକ ସହ ତ କେତେବେଳେ ବହିଟିଏ ସହ, କେତେବେଳେ ମେଳାର ଚାକଚକ୍ୟ ତୋରଣ ସହ ତ କେତେବେଳେ ନିଜର ହତାଶାବୋଧ ସହ ଗଣ୍ଡେ ଦିଗଣ୍ଡା ଚିତ୍ରୋତ୍ତୋଳନ କରି ସଞ୍ଚାର ମାଧ୍ୟମରେ ରଖି ଆପଣାକୁ ସର୍ବପ୍ରିୟ କରିବାର ପ୍ରୟାସ କରୁଛି। ଝାଳବୁହା ଅର୍ଥଶ୍ରାଦ୍ଧ କରି କିଣି ଆଣୁଛି ସୁନ୍ଦର ପ୍ରଚ୍ଛଦର ବହିସବୁ, ହେଲେ ପ୍ରାୟାଧିକ ବହିର ଭିତର ସବୁ ଅଗାଡ଼ି। ଶହ ଶହ ଟଙ୍କାଦେଇ କିଣିଥିବା ଅନ୍ତଃସାରଶୂନ୍ୟ ଏଇ ବହି ସବୁକୁ କବାଡ଼ୀ ମଧ୍ୟ ମୁହଁ ଆଡ଼େଇ ଦେଇ ଚାଲିଯାଉଛି। କେଞ୍ଚଡ଼ି ଲେଖକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦରାଣ୍ଡି ହୋଇ ଆସିଥିବା ଅକ୍ଷରସବୁ ସେଇମତେ ସେଇ ପୁସ୍ତକ ଭିତରେ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି। ଅନାଲୋଡ଼ିତ ହୋଇରହୁଛି ପ୍ରକୃତ ସାହିତ୍ୟ ଓ ଅନାଲୋଚିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସୁଧୀ ସାହିତ୍ୟିକ ଏବେ।
ସାହିତ୍ୟିକ; ଭାବ ଓ ଶବ୍ଦବୋଧର ମହାସମୁଦ୍ରରେ ପହଁରୁଥିବା ମଣିଷଟିଏ। ଆପଣାର ଜ୍ଞାନର ପରିଧିକୁ ନେଇ ସଂସାରର ଚିତ୍ରକୁ ଚରିତ୍ର ସହ ଆଙ୍କେ ଓ ସମାଜକୁ ଦେଖାଏ ତା’ର ସ୍ପଷ୍ଟ ପ୍ରତିଫଳନ। ସେଇ ଚିତ୍ର ଦେଖି ସମାଜ ଚେଇଁ ଉଠେ। ପ୍ରେରଣା ପାଆନ୍ତି ଜନ କେତେ ଓ ସୁଧାରିବାକୁ ଅଣ୍ଟାଭିଡ଼ି ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି। ସାହିତ୍ୟ ହିଁ ଗେଞ୍ଜେଣା କାଠି ଭଳି ପାଠକକୁ ଚିଆଁଏ। ସାହିତ୍ୟ ହିଁ ତ ଭ୍ରାନ୍ତ୍ୟାପହ୍ନୁତି * ଏଇ ଅଜ୍ଞାନ ତିମିରରେ ଶଢ଼ୁଥିବା ପ୍ରକୃତ ମଣିଷଙ୍କ ପାଇଁ। ସାହିତ୍ୟ କେବଳ ଭାଷା ଓ ଭାବବର୍ଣ୍ଣିତ କେତୋଟି ପ୍ରକରଣ ନୁହଁ; ଏହା ହିଁ ଅଘମର୍ଷଣ ସୂକ୍ତ ସମାଜର ଦୁଃସ୍ଥିତିରେ ହଜିଯାଉଥିବା ମଣିଷ ପାଇଁ। ଏଣୁ ହେ ମୋର ସାହିତ୍ୟିକବୃନ୍ଦ; ସମ୍ମାନ, ଉପାଧି ଓ ପଦପଦବୀର ଭକ୍ତ ନ ହୋଇ ପାଠକ ହାତରେ ଯୁଗୋପଯୋଗୀ ସାହିତ୍ୟର ପୃଷ୍ଠାଏ ହେଉ ପଛେ; ସେତକ ତ ଦିଆଯାଉ।
ପୁନଶ୍ଚ, ଭାଗବତରୁ ପଦିଏ ଲେଖି ନିଜକୁ ସେଇ ବ୍ରହ୍ମରୂପୀ ସାହିତ୍ୟର ପଦବୋଧରେ ଅର୍ପଣ କରୁଛି ଆପଣାକୁ;
“ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଘମରଷଣ। ସେ ପାଦେ ପଶିଲୁ ଶରଣ।”

-ପ୍ରଭୂ

*ଭ୍ରାନ୍ତ୍ୟାପହ୍ନୁତି – କୌଣସି ଭ୍ରାନ୍ତିର ଦୂରୀକରଣାର୍ଥ ସତ୍ୟବସ୍ତୁର ବର୍ଣ୍ଣନରୂପ କାବ୍ୟାଳଙ୍କାର ବିଶେଷ।